Schildpadden en bezoek

Ik weet het, ik ben weer eens een beetje laat met het schrijven van weer een nieuw avontuur van Wim in Suriname, maar het is ook zo druk hier...

Eerst maar eens wat over stage. Ik krijg namelijk zo veel reacties met daarin: Wim, is het nou je eindstage, of gewoon een lange vakantie? Ik kan jullie vertellen: het is eindstage, maar als ik daar niet mee bezig ben is het vakantie!
De stage gaat nog steeds erg leuk. Ik geef steeds meer lessen en de kinderen zijn al echt goed aan mij gewend. Vooral de muzieklessen en natuuronderwijslessen die ik geef zijn echt een feest. Afgelopen maandag heb ik de leerlingen in zo’n 20 minuten het liedje “I’m a Ford” aangeleerd. Dinsdag en vandaag hebben ze me de hele dag de oren van de kop gezeurd of ik het nog een keertje met ze wilde zingen. Met natuuronderwijs leren ze niet alleen veel van mij, maar ik leer ook heel veel van hen over Surinaamse dieren (we zijn nu bezig met sorteren in het dierenrijk).

Eén van die Surinaamse dieren waar we het over hebben is de Reuzenschildpad. Afgelopen weekend ben ik naar Galibi geweest en heb ik een paar van die reuzenschildpadden met mijn eigen ogen gezien...

Zaterdagmorgen om 8 uur staan we met een groepje te wachten op Sonny, onze gids voor dit weekend. Als hij voor komt rijden (een half uur te laat, maar dat zijn we al gewend) staan we allemaal met grote ogen te kijken naar de bus: een luxe bus, met ramen die wel dicht kunnen, airco en fatsoenlijke stoelen waar de bekleding tenminste nog wél op zit. Met een achterbank voor tassen, hangmatten, koelboxen, eten en drinken vertrekken we richting de stad Albina, in het oosten. Vorige week heb ik jullie al verveeld met het verhaal over de weg naar Moengo en ik zal jullie dus deze keer niet weer hetzelfde vertellen. Het enige wat ik zeg is: we gaan dezelfde weg, alleen nog een stukje verder...

Aangekomen in Albina is het een drukte van jewelste: overal langs het strandje liggen bootjes die wachten op passagiers die naar Frans-Guyana, aan de overkant van de Marowijnerivier, willen vertrekken. Wij stappen dapper in één van die bootjes, maar gaan niet richting oosten, maar richting noorden, naar het dorpje Galibi.

Na ongeveer 1,5 uur varen komen we aan op het strand van het dropje Galibi. Door het opstattende water is iedereen die aan de linkerkant van de boot zit doorweekt. En waar zit ik? Juist! Aan de rechterkant!
Iedereen begint meteen met het ophangen van zijn of haar hangmat (ik begin als eerste en ben zoals gewoonlijk weer als laatste klaar...), trekt een zwembroek of bikini aan, grijpt z’n handdoek en rent richting strand om nog even de op dit moment zo schaarse zonnetstraaltjes op te vangen.
Heerlijk genietend van het warme water wordt het langzaam vloed en etenstijd. Als ons buikje rond is en de zonder onder is gegaan stappen we om half 9 opnieuw in de boot om naar het strand te gaan waar de schildpadden aan land komen om eieren te leggen. Na een leuk nachtelijk tochtje van ongeveer drie kwartier komen we aan op het strand. Vlak voor onze boot duikt net een enorme schildpad het water in. Voorzichtig stappen we uit de boot en lopen richting droge. Een gids (Gino) vertelt wat over de regels (geen zaklampen en vooral niet flitsen met je camera) en dan gaan we een eindje lopen op zoek naar een reuzenschildpad. Al snel staan we bij een groot schild dat driftig aan het proberen is haar vers gelegde eieren te kamoufleren. Het zand vliegt alle kanten op, maar het is enorm indrukwekkend om een schildpad van ruim een meter lang in de zandbak te zien spelen.

Als het logge beest zich na een tijdje weer richting zee begeeft lopen we verder. In de bosjes verderop zien we een schild liggen. De gids vertelt dat dit dier ongeveer een week geleden is aangevallen door een jaguar. Weer een eindje verder ligt er plots midden op het strand een schildpad op z’n rug: dood. Bijzonder, maar triest om te zien.
Nadat we 2 schildpadden zijn gepasseerd die bezig zijn met een plekje zoeken voor hun eieren (je mag ze dan absoluut niet storen) komen we aan bij een schildpad die net haar laatste ei heeft gelegd en nu bezig is met het dichtmaken van het gat. Na dit schouwspel een tijdje te hebben aangekeken vertrekt de schildpad weer richting het diepe blauwe water en wij vertrekken richting onze hangmat om daar uitgeput in slaap te vallen.

Zondagmiddag vertrekken we weer richting Paramaribo. ’s Avonds nog snel wat voorbereiden voor de maandag, want ik geef dan bijna de hele dag les!

En dan wordt het dinsdag! 11 maart! Om kwart over 3 vertrekt de bus richting Zanderij (met Wim die weer eens wat is vergeten: zijn fototoestel). Om half 6 landen mijn moeder en mijn tante daar... Is de planning. Als ze dan eindelijk om kwart over 6 landen en om 7 uur vermoeid en bezweet van de hitte hier (het is hier nu best koud, slechts 26 graden) naar buiten komen eerst maar eens een dikkewittebilleknuffel! Heerlijk om weer bekende gezichten te zien! En ze blijven 2 weken lang! Naar het hotel, kamersleutel ontvangen en dan alweer de ogen uitkijken! Warm water! Kan ik eindelijk ook een keertje warm douchen, heeeeeerlijk!!!