In de wolken

Hèhè, eindelijk weer eens een berichtje! Ik hoor het jullie denken! Maarja, dat heb je hè, als je vakantie hebt. Dan word je een beetje lui, op het strand bakken en zo, leuke dingen doen. Maar dan vergeet je even dat het thuisfront natuurlijk ook graag wil weten hoe het met je gaat. Bij deze mijn welgemeende excuses, maar ik had gewoon even geen puf voor een verhaaltje. Maar nu Rianne en Hannah vandaag weer stage hebben, heb ik mooi even de tijd om een berichtje te typen. Maarja, waar te beginnen…

Op 26 april word ik netjes door Petje (Patrick, broertje van Brian de taxichauffeur) afgezet bij Zanderij. Ik doe een beetje rustig aan, want de Belgen (jullie weten wel, die mensen die ook mee waren naar het Kinderboeken Festival) vertrekken vandaag weer naar huis en ik wil ze nog even gedag zeggen hier op het vliegveld. Dus ik ga rustig in de rij staan om mijn koffer in te leveren, in te checken en nog even een laatste versnapering te halen voor onderweg. Ondertussen wordt de rij voor de douane alsmaar langer en langer. Voorzichtig sluit ik achteraan, want ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat het nog wel eens een poosje kan duren voordat ik eindelijk aan de man van de douane mijn mooie pasfoto op mijn paspoort kan laten zien. Stukje voor stukje schuifelt de mensenmassa richting de kleine deur waarachter de paspoortcontrole plaatsvindt. Stiekem kijk ik eens op mijn horloge en ik zie dat de tijd toch wel een beetje begint te dringen voor mij. Om mij heen hoor ik allerlei mensen praten over hun vlucht naar Nederland. Maar die vlucht vertrekt pas om 22:00 uur en ik vlieg al om 20:05 uur. Een lichte vlaag van tijdnood komt langzaam bij mij boven. Plots roept er een man van de douane naar mensen die naar Curaçao moeten. Ze moeten zich zo snel mogelijk voor aan de rij melden. Ik trek een lange neus naar de mensen die nog voor mij staan in de rij en loop parmantig richting de kleine deur. Eenmaal daardoor kom ik in de volgende rij. Deze gaat gelukkig wat vlotter en al snel sta ik met mijn tas en een stempel op mijn paspoort rijker tussen de tax-free shops op het internationale vliegveld van Suriname. Na een grondige (ahum) controle van mijn handbagage, tot twee keer toe zelfs, stap ik in en vertrek ik richting Curaçao.

Daar aangekomen sta ik in razend tempo buiten en zoek ik een taxi op die mij naar het dichtstbijzijnde hotel kan brengen. Het is nog geen 10 minuten lopen, maar het wordt mij toch aangeraden een taxi te pakken, vandaar. Ik vraag de chauffeur vriendelijk wat hij ervoor vraagt om mij te brengen. $10 vraagt de beste man. Ja, ik ben misschien blond, maar niet dom! Dat is 1 dollar per 1 minuut lopen! Voor dat geld cross je in Paramaribo de hele dag met de bus rond en dan houd je nog geld over! Dus ik vraag de beste man of ik niet in euro’s kan betalen, dan probeer ik nog iets van de prijs af te halen. Mijn mond valt open als hij zegt dat hij alleen briefjes van 10 euro of meer accepteert! Nadat ik hem “vriendelijk” heb verteld dat ik geen toerist ben, hem heb geprobeerd uit te leggen dat €10,- toch minstens $14,- is, hij mij niet geloofde en ik hem daarna zachtjes voor Jan met de korte achternaam en afzetter heb uitgemaakt, besluit ik te gaan lopen met mijn tas en koffer in de hand.
Aangekomen in mijn hotel krijg ik al snel een mooie kamer toegewezen, neem ik een lekkere warme douche en kruip ik snel onder de lakens.

De volgende morgen sta ik om 8 uur al weer paraat op het vliegveld van Curaçao. Hier vertrekt om 10 uur mijn vlucht naar Sint Maarten. Na dit keer wel een grondige controle gehad te hebben, vertrekken we richting de bovenwindse eilanden. Op Sint Maarten duurt het even voordat ik langs de douane ben als ik uitgestapt ben. De “vriendelijke” mensen daar hebben namelijk besloten dat het vandaag de uitgelezen dag is om de nieuwe lading kofferinspecteurs eens praktijkervaring op te laten doen. Na bijna een half uur wachten ben ook ik aan de beurt en loop ik richting de incheckbalie voor mijn 3e vlucht in 24 uur tijd, die van Sint Maarten naar Sint Eustatius.

Na een vertraging van bijna een uur en nadat ik de landing op Saba heb overleefd (een landingsbaan op een rots van 400 meter lang) land ik dan eindelijk op Sint Eustatius. Daar wacht een lachende Rianne me op. Blij elkaar weer te zien, maar nu nog even wachten op de koffer. Gelukkig is ook die veilig geland en met mijn blauwe koffer in de ene en Rianne in de andere hand lopen we richting het stulpje waar Rianne en Hannah zich al meer dan 2 maanden proberen te vermaken.

De volgende morgen is het uitslaaptijd (het bed in het hotel sliep niet zo heel erg goed) en ’s middags gaan we lekker naar het strand om eens lekker te bakken. De zee is nogal ruw, dus de golven zijn erg hoog. Tijd voor een mooie fotosessie zou ik zeggen.

Zaterdag lopen Rianne en ik een stukje over het eiland. Na een kleine klimpartij komen we bij een stukje strand aan de Atlantische oceaan. Ook hier is de zee erg ruw, je mag er dan ook niet in zwemmen. Maar het levert wel mooie plaatjes op van hoge golven die tegen de rotsen te pletter slaan.

Op de zondag is het tijd om niet alleen de bovenkant van het water te zien, maar ook eens beneden de golven te kijken naar het leven aldaar. Met een duikbril op en een tuitje in m’n mond zwem ik een stukje uit de kant. Op ongeveer 40 meter uit de kant is een prachtig rif te zien. Mooie vissen, mooie vissen en nog meer mooie vissen, rotsen, natuur en weet ik veel wat nog meer zwemmen onder mij door. Na een poosje krijg ik een wenk van Rianne. Ze heeft een rog gespot. Snel zwem ik terug naar de kant om de onderwatercamera te halen, maar op het moment dat ik terug ben is het prachtige beest alweer weggezwommen.

De dagen erna lopen Rianne en Hannah weer stage. Er zit voor mij dus niets anders op dan alleen op pad te gaan en het eiland te verkennen. Op vrijdag is er nog meer bezoek voor Rianne: Erik (haar broer) en Wilbert (een goede vriend) komen een weekje langs. Op zaterdag trekken we er met z’n 5en op uit. We hebben 2 quads en een scooter gehuurd. We gaan naar de botanische tuin en richting de White wall. ’s Avonds is het plan om Statia onveilig te maken, maar aangezien iedereen al voor 22:00 uur in bed ligt komt hier ook weinig van terecht.
Op de zondag besluiten we de Quil te beklimmen. Maar omdat het de hele nacht en de morgen behoorlijk heeft geregend besluiten we om hier vanaf te zien. Als het ’s middags beter weer is nemen we de benenwagen naar het strand om weer lekker te gaan snorkelen. Erik denkt er na een tijdje anders over. Hij zwemt een stukje uit de kant en na een luide “AU!” komt hij met tranen in de ogen (het kan ook zeewater op z’n gezicht zijn geweest) terug gezwommen. Hij heeft op een rots getrapt denkt hij. Maar na een nadere inspectie blijkt het een zee-egel te zijn die zijn plekje had gezocht precies op de plek waar Erik later besluit zijn voet neer te zetten. We gaan dus maar weer terug naar huis waar ik ervoor zorg dat er een heerlijk bord nasi op tafel komt te staan.

Maar op woensdag is het zover, ik moet weer richting Paramaribo, want ook daar kunnen ze niet zonder mij. Na een warm afscheid van Rianne, Erik en Wilbert (de laatste twee vanachter het glas) stap ik weer in het kleine vliegtuigje van WinAir om terug te gaan naar Sint Maarten en van daaruit terug te vliegen naar Curacao en Paramaribo.

Blij weer terug te zijn op een plek waar ik toch wat meer ruimte om me heen heb en mijn o zo geliefde fiets weer terug zie (ja, die heb ik echt gemist). Donderdag avond gelijk maar weer naar de salsa om af te dansen voor de Semi 1 cursus en op te gaan naar de volgende. En ook deze keer kan ik weer met trots zeggen: ik ben geslaagd! Nu opnieuw een poging wagen om die heupen maar weer wat losser te maken en te proberen niet op een houten witte plank te lijken die over die dansvloer struikelt...