Gbogolo naar het KBF

O fa mi mati’s? (Hoe gaat het mijn vrienden?) Net terug van het kinderboekenfestival in Moengo (een stad 2,5 uur rijden ten oosten van Paramaribo) en nu alweer bij kennis!

Ik begin maar gelijk achteraan, want gisteravond heb ik moeten afdansen voor de beginnerscursus Salsa en daar ben ik voor geslaagd! Jawel, ik mag door naar de volgende fase, Semi 1, om hier te gaan leren draaien, meer variatie in pasjes te gaan leren en nog veeeel meer zwoele bewegingen waarmee je de show in menig Nederlandse discotheek kunt gaan stelen.

Maar om chronologisch te beginnen voor de mensen die het anders niet zo goed kunnen volgen, zal ik bij deze vooraan gaan starten:

Dinsdag 26 februari verzamelt zich een grote groep mensen bij de Stichting PCOS. Met deze groep (een man of 90) springen we in 3 bussen die voor ons gereed staan. Ik weet niet of ik al eens over de beroemde Surinaamse busjes heb verteld, maar na het reisverslag dat volgt raad ik iedereen die rug-, spier-, hoofd-, nek-, geestelijke, of lichamelijke klachten heeft in welke vorm dan ook, ten zeerste af gebruik te gaan maken van deze bussen.

In het begin gaat het nog voortreffelijk: we rijden richting de grote brug over de Suriname rivier en zonder dat we hoefden te duwen komen we aan op het hoogste punt van de brug en hebben we een schitterend uitzicht over Paramaribo en rijden we het district Commewijne binnen. Al snel bevinden we ons op de weg richting het oosten.

Na een korte stop bij een chinees rijden we verder. Of beter gezegd: we hobbelen verder. Vanaf hier begint namelijk het echte busavontuur! Niet dat we pech hebben, een lekke band krijgen of wat dan ook hoor. Het ligt meer aan het wegdek. De wegwerkers die deze weg gelegd hebben kunnen namelijk niet goed omgaan met de machines die het asfalt (hier ook wel ‘beton’ genoemd) op de weg leggen. Ze weten het verschil niet tussen de vooruit en de achteruit versnelling, vandaar dat er een nogal hobbelig wegdek ontstaat, met hier en daar een gat in de weg. Het asfalt wordt ongelijkmatig verdeeld en een wals is een soort machine waarvan ze in Commewijne en Marowijne nog nooit hebben gehoord. Het resultaat is een bus die aan de achterkant bij elke hobbel gelanceerd wordt waardoor de mensen die op de achterbank zitten al na 15 minuten hoofdpijn hebben en het dak achteraan de bus ook enige bulten vertoont in de vorm van een stel hoofdjes die onritmisch tegen het plafond geslingerd worden.

Maar na een ritje van ongeveer 2,5 uur komen we aan in de mijnwerkersstad Moengo, dé place to be voor kinderen in Marowijne. We rijden gelijk door naar het Ronnie Brunswijk stadion, waar het festival gehouden wordt. In het stadion staan 2 lange rijen met standjes, een paar grote stands en 3 grote springkastelen. Na die lange rit ploft iedereen neer op de tribune van het stadion en wordt de indeling van de huisjes en de stands bekend gemaakt. Alle mannen slapen in Y.W.C.A., een hotel dat vaak door mijnwerkers gebruikt wordt. Ook ik slaap daar dus, samen met Marcel en Silvian (Silly, de rapper) op 1 kamer. Als de stands worden omgeroepen loop ik in m’n eentje naar de stand toe: stand 24 is voor mij. Als één van de eersten begin ik met het inrichten en het charteren van stoelen en tafels voor mijn stand. Als ik moe, bezweet maar tevreden naar mijn stand kijk terwijl anderen nog aan het ploeteren zijn met stoelen en tafels komt er een meid naar mij toegelopen, samen met Fanny, één van de organisatoren. “Ben jij Wim van der Veen?” “Ja, hoezo?” “Dit is Carmen, jouw ondersteuning voor deze 3 dagen. Je staat met haar in stand 31.” Nadat mijn kaak weer in de kom is gezet, mijn ogen weer dicht zijn gevallen en ik weer ben bekomen van deze mededeling begin ik maar weer met opruimen van mijn stand. Ik heb dus gewoon een half uur in de brandende zon de verkeerde stand staan inrichten!!! Deze keer een stuk rustiger richt ik samen met Carmen onze stand in. Eindelijk is het dan rond half 8 etenstijd… Denken we. Vrolijk wordt ons de mededeling gedaan dat het eten helaas een uur later klaar is dan gepland. We gaan eerst baden (douchen) en omstreeks 9 uur staat in het stadion in de kantine (ze spreken het hier uit als kentiene) ons eten klaar: Rijst met zuurkool. Heb je jezelf de hele dag al ingezet voor het goede doel, krijg je Duits eten op je bord geserveerd! Maar ik moet eerlijk toegeven, het smaakte boven verwachting goed, het was prima binnen te houden.
Na het eten snel naar bed... dacht ik. Er moeten nog even 350 (!) foldertjes worden gevouwen voor morgenochtend en aangezien ik en mijn kamergenoot veel te lief zijn om nee te zeggen hebben we tot half 1 zitten vouwen...

Dan gaat om half 6 op onze kamer weer de eerste wekker. Het Kinderboekenfestival dag nummero uno! Nog half slaapdronken strompelen we richting het festival terrein en krijgen we ons ontbijt: een bolletje met bokking, zoute vis. Ik geloof dat ik op 1 dag nog nooit zoveel drinken heb gehad als woensdag: 7 flesjes water van een halve liter en 1 liter frisdrank. Komt het door de bokking of door het warme weer?

Maar als de kinderen om 8 uur binnenkomen dan is het eten alweer achter de kiezen en is het genieten geblazen. 1000 kinderen (niet allemaal tegelijk hoor) komen door de poorten binnen, in nette uniformpjes wachtend op wat hen komen gaat. Rond 9 uur meldt zich de eerste bovenbouwgroep bij het standje van Carmen en mij. Ik probeer zo duidelijk mogelijk uit te leggen wat we gaan doen en hoe we dat gaan doen, maar de enige reactie die ik krijg komt van 25 gezichten die je aan zitten te kijken met allemaal vraagtekentjes in hun ogen omdat ze me niet begrijpen. Toch maar aan het werk dan, want we hebben maar een klein half uurtje. De resultaten zijn wel heel erg leuk: kinderen die in gebrekkig Nederlands opschrijven hoe leuk en spannend ze het vinden om naar het KBF te komen, wat ze allemaal al hebben gezien, wat ze nog willen doen en nog veel meer enthousiaste verhalen.
Na nog 2 groepen gehad te hebben (het was, achteraf gezien, een heeeel rustig dagje) is het alweer 13 uur en dus etenstijd! Ik zal jullie niet weer vermoeien met de smakelijke verhalen van het heerlijke Surinaamse eten, maar ik kan je verzekeren: het was weer heerlijk (als je de pittige sambal en de sapropo, erg bitter, niet meerekent).

’s Avonds is er de mogelijkheid tussen 5 en 8 voor de kinderen om met hun vriendjes, ouders, opa’s, oma’s, tantes, ooms, neefjes, nichtjes, huisdieren of wie dan ook te komen kijken op het KBF. Helaas iets minder druk voor ons, maar minstens zo gezellig als overdag!

De donderdag is het ietsje anders. Het heeft de hele nacht geregend, dus het veld in het stadion is veranderd in een kunstijsbaan zonder vrieselementen, oftewel: één grote modderpoel! Maar dat mag de pret niet drukken, dus nadat we 7 groepen hebben verwelkomd is het alweer etenstijd.

Ook vrijdag is het weer één groot feest op het terrein! 6 verschillende groepen passeren de revu en als we om half 1 beginnen met opruimen ben ik doodop. Rond 2 uur vertrekt de bus dan weer naar Paramaribo om ons daar (na opnieuw een heftig bobbelend ritje) af te zetten voor de stichting. Snel even naar huis, omkleden en door naar de salsa. Hoe dat is afgelopen hebben jullie al kunnen lezen, maar om het er nog weer even in te wrijfen hoe trots ik op mezelf ben: ik ben geslaagd!
Inmiddels heb ik mijn eerste les van het nieuwe blok er alweer opzitten en ik moet zeggen: het is gelijk een stuk pittiger. De mannen moeten een beetje gaan leren dansen als een vrouw. En zeg nou zelf: als er één jongen is die goed kan schudden met z’n heupen...