Het goede doel

O fa mi mati's? Ay go bun hier! ( ik weet het Surinaamse woord voor hier nog niet, vandaar). Net terug van het 2e kinderboekenfestival uit de reeks van 3 en nu alweer een berichtje! Ik geef mijzelf maar even een klopje op de schouder en zal gelijk van start gaan met de mededelingen...

Niet zomaar mededelingen, want ik vind dat ik mezelf toch al aardig goed aan het inzetten ben voor het goede doel hier. Het zit namelijk zo: Heleen (jullie weten wel, die meid die ook van de PABO is en samen met mij naar het mooie Suriname is gekomen om hier eindstage te lopen) heeft een poos geleden samen met nog een aantal anderen een bezoek gebracht aan het kinderhuis Claudia A. Dit is een tehuis voor kinderen met Hiv, Aids, voor kinderen die ouders hebben met deze ziekte en voor allerlei kinderen waarvan ik niet zo 1,2,3 kan opnoemen waarom ze in het kinderhuis zitten. Anyway, nadat ze daar een bezoek heeft gebracht en aan het thuisfront een aantal foto's van dit tehuis heeft laten zien is er daar in den lage landen een actie op touw gezet om geld in te zamelen. Nadat het onwijs hoge bedrag van bijna 1500 euries is opgehaald is er vanalles voor het kinderhuis gedaan. 1 Van de dingen die is gedaan is het organiseren van een onvergetelijke dag voor de kinderen. En als er dan door Heleen gevraagd wordt of ik ook wil helpen met het assisteren daar kan ik natuurlijk moeilijk zeggen dat ik last heb van hoofdpijn, een maandelijkse periode, een gebroken been of een andere ernstige aandoening. Iets doen voor die kinderen is natuurlijk prachtig. En zo kwam het dat op zaterdag 19 april voor de kinderen van dat kinderhuis een onvergetelijke dag werd georganiseerd...

Ik sta samen met Merle (de andere vrijwilligster) te wachten bij de "Kangaroe school", een prachtige school met een speeltuin, trampoline, springkussen en zelfs een zwembad! Rond een uur of 10 komt er een bus aangereden vol met kinderen die dolgraag gebruik willen maken van al deze leuke toestellen. Het is een en al genieten als je die lachende gezichtjes ziet van kinderen die op de trampoline een salto maken, op het springkussen tekeer gaan, in het zwembad liggen te ploeteren en aan het genieten zijn van een heerlijk broodje gezond. Vooral die kleine kinderen zijn zo onwijs lief dat je ze haast mee naar huis zou willen nemen (ook de wat oudere hoor, maar die passen zo lastig in m'n handbagage). Rond 3 uur neem ik afscheid omdat er ook nog aan andere verplichtingen voldaan moet worden, maar als ik die avond de verhalen van de verder dag hoor ( om half 5 gingen de kinderen met z'n allen bij het pannenkoekenhuis genieten van een zelfversierde pannenkoek) weet ik dat de kids echt een onvergetelijke dag hebben meegemaakt. En niet alleen de kids hebben een onvergetelijke dag gehad, ook ik heb een dag gehad om nooit te vergeten! Super wat Heleen (met hulp van haar familie, vrienden en andere verwanten) heeft kunnen regelen voor deze kinderen!

Maar het leven gaat door, net als de stage en vakantie. Maar nu is het geen vakantie voor ons, maar voor een delegatie mensen van Windesheim die naar Suriname komt om te kijken naar de vorderingen van het project waar wij als hogeschool aan meewerken. En aangezien je niet een goed beeld kunt krijgen van die vorderingen als je niet zelf het veld in gaat, is het dan vrijdag de beurt om in de wijken waar de projecten uitgevoerd worden te komen kijken. Speciaal voor die gelegenheid geef ik die dag ook les en een bezoek aan mijn stageschool mag dan ook niet ontbreken. Al volledig aangepast aan Suriname (20 minuten te laat) komt een groep van 9 mensen mijn lokaal bestormen. Na ze allemaal vriendelijk gegroet te hebben nemen ze plaats achterin de klas en kan ik verder gaan met mijn taalles. De kinderen waren allemaal onder de indruk, vooral van die ene lange meneer van 2 meter en 6 centimeter die moet bukken om door de deur te gaan. "Meneer Wim, die meneer is nog langer dan u. Hoe kan dat?" Tsja... Dat heb je als je vroeger te veel schoppen onder je kont hebt gehad denk ik dan maar.
En zoals altijd geldt: tijd vliegt als je het naar je zin hebt. Na ongeveer een kwartier vertrekt de delegatie weer naar de volgende onderdelen die op het programma staan.

Dan wordt het weekend en op zondag staat het vertrek naar Coronie gepland voor alweer het 2e kinderboekenfestival! 3 prachtige dagen staan er voor de deur waarin kinderen een prachtige dag zullen hebben op het terrein van het festival waar vanalles te doen is. De organisatie is een stuk beter dan de vorige keer (net als de reis er naar toe trouwens, maar dat ligt meer aan de kwaliteit van de weg). Ook de slaapplaats was vele malen beter dan de vorige keer (voor diegenen die wat gemist hebben, zie de foto's bij mijn vorige bericht over het KBF), hoewel het hier wel erg warm op de kamer was zonder ramen... Ook de delegatie van Windesheim laat nog even zijn gezicht zien op de maandag. Ik had nog even de tijd om met ze te kletsen over de les van vrijdag. Ik heb alleen maar positieve reacties gekregen, dus mijn ego is weer voldoende gestreeld. Ondertussen vermaken de kinderen zich prima en op de woensdag is het alweer tijd om af te sluiten en terug te keren naar mijn bedje in de stad.

O ja! Voordat ik het vergeet! Heleen en ik hebben het ondertussen ook wat drukker gekregen. Eindelijk hebben we de leskisten van het LILO-project af (een project voor leesbevordering) en zijn deze leskisten op de scholen rondgebracht. Inmiddels zijn de eerste lessen gegeven en zijn we bezig met het observeren van de lessen die door de leerkrachten van de klassen 1 gegeven worden, zodat we ze nog kunnen ondersteunen en zodat ze nog met de nodige vragen bij ons terecht kunnen.

Zo... In korte tijd heb ik jullie weer bijgepraat. Ik ga nu lekker een hapje eten en vanavond koninginnedag vieren! Want ja, dat kan natuurlijk niet ontbreken in een land met zo'n 800 Nederlandse stagiaires.