Dolfijnen, spinnen en een verjaardag

Ik weet het, ik moet nodig weer wat van me laten horen! Maar ik kan jullie wel blijven vermoeien met verhalen over hoe het is op stage, maar dat is voor jullie niet zo interessant om allemaal te horen. Het is trouwens wel heel leuk hoor op stage. Afgelopen woensdag heb ik op twee lessen na de hele dag gedraaid en dat terwijl ook nog eens mijn stagebegeleidster kwam kijken. Maar het liep allemaal lekker op rolletjes. Ik juich maar niet te hard, want mijn begeleidster heeft morgen een dag vrij en dan heb ik de klas alleen, ben benieuwd.

Met de salsa gaat het ook lekker moet ik zeggen. De pasjes lukken behoorlijk goed en ik kan nog steeds op twee handen bijhouden op hoeveel tenen ik heb gestaan, best knap toch? Voor de ingewijden onder ons: we hebben allerlei breaks geleerd, hoe je moet draaien (of liever gezegd: hoe ik ervoor zorg dat ik een danspartner kan laten draaien, ik hoef nu nog niet te draaien), het dansen in en met een groep en nog veel meer dingetjes waarvan ik niet meer weet hoe het heet of hoe het moet. Maar ik durf het nog niet aan om in Havana Lounge (dé salsa club op donderdagavond) aan de salsa te gaan. Denk dat ik daarvoor nog een jaartje (of vijf) moet dooroefenen.

De rest van de week hadden we een rustig weekje. Zoals ik (geloof ik) heb verteld, zijn Heleen en ik bezig met het in elkaar zetten van de leskisten voor het LILO project. We moeten even een begroting maken en de spullen aanschaffen. Zodra alles er is moet er een hoop uitgeknipt, geplakt en gelamineerd worden, dus het kan nog even duren voordat de kisten compleet in elkaar zitten. Maar we zetten door: de PABO is niet voor niet de knip-en-plak-academie!

Nadat het de hele week lekker weer is geweest regent het zaterdag pijpenstelen, de hele dag. Als het tussen de buien door langer dat 5 minuten droog is, fietsen we snel even naar de mall en de supermarkt. Morgen is Corien namelijk jarig en dat moet natuurlijk gevierd worden! Een barbecue en een gezellig feestje staan op de planning. Maar eerst ’s morgens iets moois: we gaan er met de boot op uit!

Op zondag worden we om half 8 opgehaald door onze beste Brian, de taxichauffeur. Na eerst Corien even te hebben gefeliciteerd uiteraard, stappen we om 8 uur op de boot. We gaan vandaag namelijk dolfijnen bekijken! Nu heb ik als man niets met dolfijnen, maar de 14 dames op de boot gillen het al uit bij de gedachte. We varen een eindje richting Atlantische oceaan, waar we aan de monding van de Suriname rivier een paar rondjes dobberen. Voorzichtig steken de eerste dolfijnen hun rugvin boven het water. In plaats van het verwachte gejoel en gegil is het muisstil op de boot en hangt iedereen (ja, zelfs ik) naar één kant van de boot om de prachtige dieren op de foto te zetten. En zie dat maar eens goed voor elkaar te krijgen! De beestjes komen boven en voordat je op het knopje hebt gedrukt zijn ze weer weg. We hebben ongeveer een uur tussen de dolfijnen gedobberd, een prachtige ervaring. Wilde dieren die zo ontzettend dichtbij durven te komen dat je ze bijna kunt aanraken. Ze doen af en toe nog eens een leuk kunstje om ons te vermaken en houden het na een poosje weer voor gezien. Ik ben wel benieuwd hoe het er van hun kant uit zou zien: 15 maffe mensen op een bootje die proberen een mooi plaatje van je te maken. Maar het is een leuk verjaardagsfeestje voor Corien, zo op het water.

Als we even later aankomen bij Braamspunt stappen we daar aan wal en scharrelen we daar wat over het strand. En aangezien we nog niet voldoende regen hadden gehad op de zaterdag, begint het nu ook maar weer eens even te regenen. Schuilen helpt niet echt veel in de gammele hutjes op het strand, dus besluiten we naar de boot te lopen, aangezien het er niet beter op gaat worden aan de lucht te zien. Druipend komen we aan en stappen we weer aan boord.
En opnieuw een prachtig tafereel: 15 studenten op een boot, zeilen aan de zijkant tegen de regen, twee paraplu’s voorop om de rest te behoeden voor de regen en alle dames slaan hun handdoek en regenjas om zich heen tegen de kou.
Om twaalf uur landen we weer aan bij de pier. Zo vroeg? Ja, zo vroeg, het is geen doen met dit weer, vandaar.

De dag is nog maar halverweg en dat is maar goed ook! Na een ruime drie kwartier (!) wachten worden we opgehaald door een taxi om vervolgens te beginnen met de voorbereidingen voor het feestje van vanavond. Want Corien is natuurlijk wel jarig, maar dat moet ook gevierd worden! Een barbeque (midden in februari, kun je het je voorstellen?) met veel gezellige medestudenten was het gevolg. En ja, als je dan de enige man in huis bent, wordt er natuurlijk wel wat van je verwacht: het aansteken van de bbq. Ik moet zeggen (en ik zal niet opscheppen): hij deed het uitstekend! En zo vaak doe ik dat niet, een bbq aansteken.

Maar na het feestje weer vroeg naar bed: mijn begeleidster heeft morgen verlof en ik draai de klas de hele dag alleen. Dat vergt uiteraard wat geestelijke voorbereiding (lees: rust).

Owja! Had ik al gezegd dat ik de man in huis ben? Afgelopen week heb ik zo’n, echt zo’n grote spin in m’n eentje gevangen en netjes buiten gezet onder het toeziend oog van vier benauwde, doodsbange en gillende dames. Is dat een gentlemen zijn of niet?