Regen en kokosnoten

4 februari 2008

Na weer een heerlijk rustig weekend op White Beach en thuis (ja, volgende week gaan we echt wat doen, als het aan mij ligt) vandaag weer een dagje stage. Maar eerst een korte samenvatting van het weekend:

Zaterdag zijn we met een groep van 12 stagiaires naar White Beach geweest. Heleen, Marja en ik waren er al geweest, maar we konden de anderen dit mooie en relaxte strandje toch niet onthouden. Het weer was alleen niet zo goed als de vorige week, maar desondanks was het erg gezellig. Toch leuk om te zien dat je allemaal van Windesheim komt, andere opleidingen, op school nooit met elkaar in contact zou komen, maar hier behoorlijk naar elkaar toe trekt. Heerlijk luieren in de hangmat, beetje zonnen, lekker eten, het hoort er allemaal bij. ’s Avonds had Manon (je weet wel, onze begeleidster van stage) het idee om naar ’t Vat te gaan waar een leuk Braziliaans bandje zou spelen. Nadat ze gesmst had dat ze in slaap was gevallen en nogal duf was, hebben we dat maar overgeslagen en zijn we naar Zsa Zsa Zsu geweest, de plaatselijke discotheek. Heel veel Surinamers en af en toe een bakra, swingende muziek en Sanne die een Surinamer aan de haak slaat: kortom, veel lol met Heleen en Corien om Sanne.

Zondag lekker uitslapen en ’s avonds hebben we samen met 2 studenten communicatie van Windesheim lekker gegeten bij de Zanzibar.

Maandag weer een nieuwe dag stage. Het druppelt licht op het moment dat Heleen en ik op de fiets stappen om naar stage te gaan. Op het moment dat we de fiets hebben geparkeerd en veilig onder het afdakje op het schoolplein staan begint het me toch te regenen! Ik had laatst al een regenbui meegemaakt, maar dit was nog veeeeeeeel meer water! Als dit beetje water in Nederland zou vallen zou spontaan Flevoland weer in de Zuiderzee verdwijnen en zou het Amersfoort aan Strand worden. Het is op zo’n moment ook bijna onmogelijk om je als leerkracht dan verstaanbaar te maken voor de klas, want de golfplaten daken zorgen er voor dat je met een megafoon op de sterkste stand nog steeds hard moet schreeuwen om de leerlingen achter in de klas er ook bij te betrekken (als je als leerkracht tenminste op tijd bent, want het is nu voor de 2e keer in 4 dagen tijd dat mijn begeleidster te laat is). Maar daar heb ik nog geen last van, ik zit nog keurig achter in de klas te observeren wat er allemaal gebeurt (of niet) in de klas. Halverwege de morgen ga ik met een paar leerlingen stuk voor stuk even apart zitten om eens even met ze te kletsen over van alles en nog wat: lievelingsvakken, vrienden/vriendinnen, hobby’s, broers en zussen, de juf en Nederland. Vaak zijn ze toch nog wat verlegen, maar Faizel (een jongen die vorig jaar ook bij Nanda in de klas zat) en Lucien (een nieuwsgierig jochie dat alles wil weten over Nederland) praten me de oren van het hoofd. Bij deze trouwens: Nanda, je krijgt de groeten van Faizel, Walther en de juf (waarvan ik de naam maar steeds vergeet en niet kan spellen). De twee jongens hebben de klassenfoto van vorig jaar nog boven hun bed hangen.
Heel leuk om met de leerlingen te praten, maar om half 1 is het toch echt tijd voor de muziekles. Ik dacht (hoewel ik in m’n achterhoofd wel beter wist): nu komt het! Vette Surinaamse ritmes, slagwerk, reggae, goede muzikanten en ga zo maar door. Maar zoals ik al zei: ik wist in m’n achterhoofd beter. De muziekles gaat als volgt: de juf zit achter haar bureau met een lijst met namen. De eerste van die lijst moet naast zijn stoel gaan staan en uit volle borst het Surinaamse volkslied gaan zingen waarbij bij elke lettergreep in de handen moet worden geklapt. Het spijt me om dit zo te moeten zeggen en ik hoop dat ik er niemand mee kwets, maar ik heb nog nooit iemand zo slecht muziekles zien geven! Als Lieuwe (muziekdocent op de PABO) dit had gezien was hij na 3 seconden huilend met de staart tussen zijn benen de klas uitgerend. Maar ik denk: ik zie mogelijkheden. Want ik hoop dat ik toch wel wat muzieklessen mag gaan geven. Nadat mijn trommelvliezen voorgoed zijn verknald klinkt de bel. Als ik mijn mentrix wat wil vragen is ze al vertrokken met de noorderzon en stap ik maar op de fiets naar huis…

5 februari 2008

Ik dacht dat Nederland af en toe erg was, wat betreft regen, maar ik heb nu al 2 dagen een enorm verlangen naar de Nederlandse miezerbuitjes. Het regent hier zo ontzettend veel en hard, niet normaal meer! En wat krijg je dan: de wegen zijn niet meer zo lekker fris om op te fietsen (als je dat al aan durft met dit weer) en in de klas ben je niet te verstaan.

’s Ochtends bellen we een taxi, het is geen doen om door die bakken water te fietsen die over ons uitgestort worden. Nadat die ongeveer 30 minuten later aan komt druipen zijn we nog net op tijd op school voor het morgengebed. Weer een morgen achterin de klas zitten. In de pauze heb ik even met mijn begeleidster gepraat en morgen ga ik de lessen taal en lezen verzorgen, heb er nu al zin in! Maar de dag gaat behoorlijk snel voorbij. ’s Middags fietsen Heleen en ik naar het buurthuis Albuflo (het is inmiddels net een beetje droog) om daar te gaan bekijken wat voor activiteiten we voor kinderen kunnen opzetten bij het buurthuis. De bibliobus is daar ook weer, dus weer even een gezellig praatje gemaakt met de medewerkers en meneer Philip, een duizendpoot die ontzettend veel regelt voor het buurthuis. Na een rondleiding en een paar angstige blikken naar boven vanwege de naderende zwarte wolken stappen we weer op de fiets naar huis. En ja hoor, net als in Nederland: vlak voordat je thuis bent breekt de hemel open en komt er toch een spoelbak met water naar beneden! Niet te zuinig. Dus hup, snel maar weer ergens schuilen, net al alle andere Surinamers die niet in de auto zitten. Toch het gokje even later maar gewaagd, want we moeten een beetje doorfietsen. Vanavond is het namelijk zover.

Jaja, geloof het of niet, maar hou je vast: Wim gaat een cursus Salsadansen volgen! Samen met nog zo’n 50 andere stagiaires staan we om 18 uur klaar bij Broki, een restaurant met daarachter een soort pier waar Yché ons onze eerste les gaat geven (gratis, dat wel). Eerst de Merengue (als ik dat zo goed schrijf) en na een uurtje leren we onze eerste Salsapasjes. En al ziet het er zo makkelijk uit, het is het beslist niet! Ritmisch aangelegd ben ik wel, maar zodra ik handen en voeten tegelijk moet gaan gebruiken en allerlei rare pasjes moet onthouden gaat er in die bovenkamer toch iets fout (net als bij gelukkig de rest van de mensen die ook op de grond liggen vanwege hun eigen benen of die van hun buurman of buurvrouw). Maar na ongeveer 2 uur gestuntel, gehakkel en gestruikel valt iedereen doodmoe op een stoel neer om nog een lekker Parbo biertje te drinken en weer naar huis te gaan en te gaan slapen. Iets wat ik nu ook maar eens ga doen, aangezien ik morgen weer om half 7 naast m’n bed moet staan om weer naar stage te gaan. Wedden dat ik morgen naast m’n bed wakker word omdat ik in m’n droom gestruikeld ben over m’n eigen benen tijdens het verwerken van mijn eerste Salsa les?

6 februari 2008

Wat is het soms heerlijk om leerkracht te zijn! Kinderen die naar je uitleg luisteren, een big smile als je ze een dikke duim geeft en af en toe een leerling die verlegen bij je komt met een vraag of er in Nederland de kinderen echt geen schooluniform hoeven te dragen. Mijn eerste lessen hier zitten erop. Met de salsaritmes nog door mijn hoofd en in m’n benen heb ik vandaag een les taal en een leesles gegeven. Eén ding is zeker: ik heb nog nooit zo’n stille klas gezien als de klas waar ik vandaag voor heb gestaan! Zelfs niet in het kleine pittoreske dorpje Nijverdal waar ze nog rumoeriger zijn dan hier. De les liep perfect (vond ikzelf en mijn mentrix was het ermee eens) alleen soms begrijpen de leerlingen niet helemaal wat je zegt. Als je ze vraagt of ze het snappen kijken ze je onbegrijpelijk aan. Vraag je of er iemand is die het niet begrijpt dan kijken je ze weer allemaal begrijpend aan en gaan ze aan het werk. Voorzichtig komen dan de eerste vingers met een vraag over een woord dat ze niet begrijpen. Ik probeer het allemaal zo didactisch mogelijk op te lossen, maar de middelen zijn ontzettend beperkt: een bord dat bijna van de muur afvalt als je de deur te hard dichtslaat, geen één kind dat hetzelfde schriftje heeft als een klasgenoot en dan is er nog de taalbarrière.

Maar ik ben de dag heel doorgekomen en heb het laatste halfuurtje nog even een prettig gesprek gehad met mijn coach. Daarna maar weer naar huis fietsen (net op tijd om een zoveelste emmer water op ons dak voor te zijn) en even bijkomen van de dag.
Diezelfde avond val ik rustig in slaap.

Maar ’s nachts is het niet zo rustig als het lijkt. Na een ontzettend rare droom waarbij ik mijn vier huisgenotes heb wakker geschreeuw, m’n klamboe van het plafond heb getrokken en met een bezweet voorhoofd en kippenvel op m’n armen weer in slaap val klinkt alweer de wekker voor de volgende morgen…

7 februari 2008

Zoals ik al zei: niet zo’n lekker nachtje dus. Een enorm vage ervaring die ik nog nooit eerder heb meegemaakt. Later op de dag hoor ik op de stichting hoor ik dat ik niet de enige ben hier die raar droomt: er zijn er meer die af en toe een heftige droom hebben. Reneé (een vrijwilligster voor de stichting) vertelt mij dat de Surinamers geloven dat er in huis geesten aanwezig zijn die ervoor kunnen zorgen dat je van die heftige dromen hebt. Maar een nuchtere Hollander als ik gelooft daar natuurlijk niet in.

Op de stichting zijn we weer goed bezig geweest. We schieten al aardig op met het in elkaar zetten van de leskisten: het “enige” wat nog moet gebeuren is het print, knip, plak en plastificeerwerk. Maar goed, na 3,5 jaar voorbereidend werk mag dat dan ook wel eens tijd worden, toch?

’s Middags ben ik de spreekwoordelijke sigaar en moet ik boodschappen halen (niet dat ik dat erg vind, maar toch, het klinkt zo zielig) Bij de groentenboer aangekomen moet ik er dan toch echt een keertje aan: een kokosnoot! Trots dat ik ben als man kom ik er thuis triomfantelijk mee aangemarcheerd. Dit varkentje zullen we wel eens even wassen! De schroevendraaier, het hakmes en de snijplank die dienst doet als hamer worden uit de kast gehaald en Wim zal dit nootje eens even ritueel gaan slachten. Het eerste deel is een eitje: 2 gaatjes erin slaan om het sap eruit te laten sijpelen (geen van allen durven we het aan om het op te drinken, het ruikt niet echt fris). Maar dan komt natuurlijk het mannenwerk! Hakken en zagen op de kokosnoot! Na nog geen 5 minuten hakken, beitelen, snijden en allerlei andere dingen die bij een rituele kokosnoot slachting horen geef ik de moed op: de kokosnoot is er nog niet klaar voor denk ik dan maar. Corien, mans als ze is neemt het werk van me over en na een stief kwartiertje kunnen we genieten van een heerlijk stukje kokosnoot! Het is zeker een aanrader om het eens te proberen, maar zorg wel dat je fatsoenlijk gereedschap in huis hebt om je de kokosnootslachting meester te maken. En pas op! Het kan een gevaarlijk karweitje zijn. Dus: valhelm en veiligheidsbril op, handschoenen aan en de omgeving moet minstens 6 meter afstand houden in verband met rondvliegende stukjes bast van de noot! Mocht je het voor elkaar krijgen: eetsmakelijk!