De eerste loodjes...

Een nieuwe dag, een nieuw begin. En dat wederom onder het vrolijk morgengezang van het volkslied en het Hindoestaanse morgengebed. We duiken met z’n allen de klas weer in om 8 uur en beginnen met de lessen. Het waait flink buiten en ik ben dan ook meer bezig met het vasthouden van mijn blaadjes dan met het maken van aantekeningen. Hoe dat komt zal ik jullie binnenkort op foto’s laten zien, dan snappen jullie ook dat het dichtdoen van de deur niet helpt.

Het valt me op dat de juffrouw toch nog haar best doet zich niet om te laten blazen door de wind en ze gaat onverstoorbaar door met het laten overschrijven van de taalles. Nog steeds is het bizar om te zien dat van de korte tijd die de leerlingen op school doorbrengen er zo ontzettend veel tijd verloren gaat met overschrijven, puur omdat ze hier geen opdrachtenboeken en kopieerapparaten hebben.

Om kwart over 12 is het dan eindelijk mijn beurt om mijn eerste drie kwartier voor de klas in Suriname te gaan beleven. De zenuwen gieren door mijn lijf, het zweet staat me op het voorhoofd en met knikkende knieën stap ik langzaam vanachter mijn tafeltje naar het bord toe. Alle kinderen kijken mij verwachtingsvol aan en ik voel de spanning nog groter worden. Doodse stilte… ( voor zover dat kan met een lokaal zonder ramen en een 2e klas die op het plein rondhuppelt). Op het moment dat ik mijn mond opendoe om mijn eerste woorden te spreken worden de ogen van de kinderen alsmaar groter en groter. Zelfs in Nederland heb ik nog niet eerder zoveel aandacht op me gericht gezien. Dan begint het: ontspannen vertel ik wie ik ben en wat ik hier kom doen. Na eerst rustig te hebben uitgelegd dat de taal soms een barrière kan zijn en dat ze het echt moeten zeggen als ze mij niet kunnen volgen, schrijf ik mijn eerste woordjes op het bord dat mijns inziens elk moment van de muur af kan vallen. Mijn naam staat er nu opgeschreven: meneer Wim van der Veen. Na nog een tijdje te hebben verteld over mijn taken en mijn verblijf hier in Suriname is het de beurt aan de kinderen om wat te vragen. “Steek je vinger maar op als je iets wilt weten van mij, je mag alles vragen”. Kennelijk keken de leerlingen dwars door mij heen en hebben ze van te voren een uitgebreide instructie gehad over “Hoe om te gaan met meneer Wim van der Veen, waar hij vandaan komt en wat niet te doen in bepaalde situaties”. Ik heb zelden een klas zo rustig gezien. Aarzelend komt dan de eerste vinger omhoog: “Meneer, wat zijn uw hobby’s meneer?” Na natuurlijk uitgebreid (lees kort en bondig) te hebben verteld over muziek maken, muzadape en meer van die dingen volgt al snel een tweede aarzelende vinger. “Meneer, woont u in Amsterdam?” Een derde vinger: “Meneer, hoe zijn de wegen in Nederland?” Na nog een aantal vingers stak het jongste jochie van de klas zijn vinger op. Hij heeft bij een jongen uit Nederland in de klas gezeten en wilde het volgende weten: “Meneer, is het waar dat er in Nederland ijsblokjes uit de lucht vallen?” Als ik niet voor de klas had gestaan en serieus moest blijven denk ik niet dat ik dit nog normaal had kunnen typen, want ik heb zelden zo’n grappige opmerking gehoord! Toch moest ik er behoorlijk om lachen, net als de juf en de rest van de klas. Geen van hen was ooit in Nederland geweest en wist dan ook niet wat hagel en sneeuw voorstelden.

Toen om 1 uur de bel weer ging heb ik mijn tas ingepakt en ben ik weer naar huis gefietst, nog nagenietend van de prachtige en onschuldige vragen van de kinderen uit de 5e klas: ik denk dat het een hele leuke tijd gaat worden hier voor de klas!

31 januari 2008

Om kwart over 7 schrik ik wakker er realiseer ik mij dat ik drie kwartier later eigenlijk al op de stichting moet zijn voor onze eerste echte dag vrijwilligerswerk voor de stichting. Aangezien ik de vorige keer te laat was dankzij een lekke band moest ik nu wel op tijd zijn, ik kon mij geen tweede flater veroorloven.

Daar aangekomen en wel begon de morgenzegen. Wederom luid gejubel en gezang! Er worden liederen gezongen, bijbelteksten gelezen en na een kort woordje van mevrouw Caprino (de directrice van de stichting) beginnen Heleen en ik aan ons werk. Wat wij moeten doen is het volgende: De afgelopen 3,5 jaar is er gewerkt aan het project LILO. LILO staat voor Lezen Is Leuk Ondersteuningsonderwijs. Er zijn stapels lessen gemaakt, geordend en hetgeen dat nu nog moet gebeuren is al deze lessen voorzien van materiaal en hier leskisten voor maken. Heleen en ik zijn de hele morgen druk bezig geweest met inventarisatielijsten maken: wat moeten we nog maken, wat is waar voor nodig, wat moeten we nog kopen, enz. Best lastig om werk op te pakken wat al zo lang aan de gang is en je natuurlijk niet wilt verprutsen. Uiteindelijk zijn we een aardig eindje gekomen en hebben een redelijke lijst gemaakt met dingen die we in een leskist moeten stoppen. Het heikele punt is: we moeten er niet 1 maken, maar minimaal 10! Dat betekent niet 25 letterkaartjes, maar 250! Dat betekent niet 40 kaartjes met woorden, maar 400! En dat allemaal op gekleurd papier, uitgeknipt geplastificeerd, in doosjes, voorzien van lesnummers in een grote kist. Ik voel me net zo’n PABO-miep! Maar gelukkig gunnen wij onszelf rust en stappen wij uiteindelijk om 2 uur op de fiets om ons werk even te laten rusten en naar huis te gaan: morgen een vrije dag!

Na het avond eten zijn we in de taxi gestapt om nog even langs te gaan bij onze mede-PABO-miepen (Ilse en Sandra) om daar een gezellig bakkie te doen. Ik dacht dat wij het behoorlijk slecht hadden voor 135 euries in de maand, maar toen ik dit gezien had realiseerde ik me weer dat we in Suriname zijn en niet mogen klagen (we hebben het toch best goed getroffen als rijke bakra’s)

1 februari 2008

Heeeeeeeeerlijk! Uitslapen…! Nou, niet dus. Om 8 uur lig ik al met m’n ogen open en is het de hoogste tijd om weer te gaan genieten van het heerlijke, mooie, warme, Surinaamse weer. Ook dat valt weer tegen… ’s Ochtends regent het behoorlijk wat, maar in de middag wordt het droog en schijnt hier en daar de zon (ik voel met net Erwin Krol). Dus ’s morgens lekker luieren in mijn beste aankoop ooit! ’s Middags zijn Heleen, Corien en ik het centrum maar weer eens ingedoken om voor hen beide ook maar eens een hangmat aan te gaan schaffen. Ondertussen worden we gebeld door onze stage- en LILO-begeleidster Manon: of we het gezellig vinden om ’s avonds met de nieuwe stagiaires die zij onder haar hoede heeft uit eten te gaan en te gaan kijken bij een straatfeest. Gezelligheid ten top! Dus ’s avonds zit ik samen met Heleen, Corien, Sanne, Ilse, Sandra en Manon aan tafel bij ’t Vat. Dan besef je opeens weer dat je op de PABO zit met al die PABO-miepen (sorry als ik iemand beledig ;-)) en mis ik toch Dave, Matthijs, Steven, Harm Jan, Justin en al die andere jongens van de PABO. Na een heerlijk stukje Surinaamse vis op naar het straatfestival.

Toen we ’s middags door de stad liepen zagen we al dat er een grote tent met nog grotere luidsprekers op werd gezet vlak voor het Krasnapolsky hotel. En vanavond is het daar één groot feest! Ter ere van het nieuwe logo van Fernandes (je kent het vast wel van die roze, naar kauwgum smakende limonade) is DJ Mario op komen draven, is er een danswedstrijd en zijn er 2 groepen breakdancers die aan het “vechten” zijn om de eer. Het is onwijs gaaf om onder het genot van een lekker Parbobiertje tussen een enorme groep Surinamers te staan (met hier en daar het verdwaalde hoofd van een witte stagiaire) en lekker te swingen op de beats van heerlijke reggae en andere bekende Surinaamse nummers. En dat allemaal gewoon lekker op straat in de buitenlucht! Zouden ze in Nederland ook eens wat vaker moeten doen als het lekker weer is. Owja, dat was ik even vergeten: het is nu 4 graden boven nul in Nederland, dus moeten jullie maar even wachten tot het zomer is, ook al duurt dat nog minstens 4 maanden. Uiteindelijk liggen we toch weer op tijd in bed, want morgen weer vroeg op: Corien en Sanne willen, net als veel andere stagiaires White Beach ook wel eens van dichtbij zien, dus offeren Heleen, Marja en ik ons op om ook maar mee te gaan (o, o, o, wat vinden we dat erg). Dus: oogjes dicht, snaveltjes toe en kruip maar lekker onder je klamboe!

P.S. Als jullie een kaartje of zo willen sturen, moet je dat niet naar mijn huisadres doen. Ik heb begrepen dat dat niet zo goed werkt. Als je iets wilt sturen doe het dan naar het volgende adres:

Stichting PCOS
T.a.v. Wim van der Veen
Dr. Sophie Redmondstraat 172
Paramaribo, Suriname