Stage en fietsen

Na gisteren overdag lekker te hebben geluierd (het was behoorlijk warm en er waren 2 nieuwe studentes die nog even wegwijs gemaakt moesten worden) hebben we ’s avonds heerlijk een Hollands potje bij ’t Vat gegeten: kogelbiefstuk met frietjes en salade. Na thuis nog even lekker uitgebuikt te hebben onder het genot van een glaasje fernandes (je weet wel, die naar kauwgum smakende roze limonade) vroeg naar bed: morgen een belangrijke dag.

Weer ging die stomme wekker, dit keer nog vroeg ook. Met het slaap in de ogen de diepvries maar opgezocht voor een paar welverdiende boterhammen. Keurig worden we om half 8 door onze inmiddels vaste taxichauffeur Brian gedropt bij onze stageschool. We hadden met de school en met onze begeleidster Manon afgesproken dat Heleen en ik in de klassen 4,5 en 6 zouden gaan observeren om te kijken wat ons het beste zou bevallen. En ik kan je vertellen: naast dat het een luxe is om je LiO-klas uit te mogen zoeken gaat er een wereld voor je open. Of nouja, er blijft eigenlijk een wereld gesloten, voor de leerlingen dan. Want wat is dat enorm wennen zeg!

Ik begin in klas 6 (groep 8 dus voor de leken onder ons). Een klas met 16 kids variërend in de leeftijd van 11 tot 16 jaar. Niet gelijk de klas in als de bel gaat, maar eerst de vlaggenparade: onder het luid gejubel van het Surinaams volkslied (in het Nederlands en in het Sranantongo) wordt de vlag van Suriname in de houten paal, euh vlaggenmast gehesen. Dan toch maar wel de klas in voor het ochtendgebed. En ik weet niet of ik het al verteld had, maar de school waar Heleen en ik op stage lopen is een Hindi school, een school waar het Hindoestaanse geloof wordt aangehangen. Dus daar hoort ook een ochtendgebed bij. Eerst in het Hindoestaans en dan in het verstaanbare Nederlands. Ik begrijp er weer eens geen kokosnoot van, maar de les gaat gewoon verder. Leesles: 1 kind leest voor, de rest leest mee en na een tijdje roept de juf “genoeg” en dan is het de beurt aan een ander kind om het verhaaltje dat net gelezen is, samen te vatten. Het valt me op dat de kinderen, als ze niet opletten, geen stevige uitbrander krijgen van de juf. In plaats daarvan het vriendelijke verzoek of ze nu wel wilden meedoen. Niet dat ik gehoopt had op een uitbrander of zo, maar ik had het min of meer wel verwacht. Ook de taalopdrachten die in de taalles na de leesles behandelt worden, gaan een beetje anders. 1 Leerling schrijft de vragen en antwoorden op het bord, de rest van de klas schrijft het over en de juf zit achter haar tafeltje. In de pauze snel even bijkletsen met Heleen (ondertussen wordt er door de juffen snoepgoed, drinken en ijs verkocht voor een klein bedrag) en verder naar klas 5. Daar kom ik de juf tegen die Nanda vorig jaar heeft begeleid. Een aardige vrouw die gelijk ging uitleggen wat een stagiaire is en behoorlijk wat grapjes maakte met de leerlingen: positief dus! Zij blijft niet achter haar bureau zitten maar loopt door de klas en helpt af en toe een leerling, al gaat dat niet helemaal zo als ik dat gewend ben, maar toch, het is al beter dan de vorige klas. Als laatste klas deze dag klas 4. Een grote klas met 34 kinderen en de dochter van de directeur als juffrouw. Pff, wat een chaos zeg! De één schreeuwt niet harder dan de ander, hier en daar pesten sommige kinderen elkaar, er worden propjes gegooid en flesjes drinken doorgegeven en dat allemaal onder de bezielende leiding van een juffrouw die aan haar stoel is vastgeplakt met een telefoon in haar hand en nog een andere op haar bureau waarmee ze vrolijk aan het smsen is met haar minnaar terwijl ze ondertussen mij ook nog vertelt over de opleiding tot basisschoolleerkracht in Suriname en na een uitleg van mijn kant maar weer haar telefoon pakt om te gaan smsen. Het gaat hier een beetje anders dan in Nederland zullen we maar zeggen!

Na schooltijd bellen we de taxi die ons weer naar huis brengt (wat een luxe hè, airco, alles erop en eraan) en vanaf daar pak ik de fiets richting centrum om nog maar eens op zoek te gaan naar een plattegrond. En ik kan jullie mededelen dat ik die middag mijn 2e aankoop heb gedaan waar ik niet snel spijt van kan krijgen: een Road Map van Paramaribo! Dolblij met deze nieuwste aanwinst ben ik maar weer op de fiets gestapt en zonder ook maar één keer gebruik te maken van de plattegrond rechtstreeks naar huis gefietst.

Nadat we ’s avonds nog even hebben nagepraat over de dag, zijn Heleen en ik eruit: Heleen kijkt deze morgen nog bij klas 3 (groep 5) en ik neem mijn intrek in klas 5 (groep 7). We waren allebei behoorlijk aan het twijfelen over onze keuze, maar hebben toch deze beslissing gemaakt. Morgen dus definitief achter in de klas bij klas 5

29 januari 2008

Hallo mensen! Jullie hebben vast wel eens over mij gehoord: de fiets van Wim. Ik denk niet dat ik nog een introductie behoef, maar ik stel mij toch nog even kort voor: Ik ben een Ravel Sportivo, heb twee 28 inch wielen, gelakt in groen/zilver, voor en achterverlichting en een terugtraprem. Nadat Wim afgelopen donderdag al 2 keer mijn achterband heeft moeten verwisselen was hij niet echt over mij te spreken. Maarja, ik kon er ook niets aan doen! Die wegen hier zijn zo slecht dat ik het af en toe gewoon niet meer trek en dus maar een achterband kapot laat gaan zodat Wim moet lopen en ik het weer even rustig aan kan doen.

Vandaag vertel ik jullie een stukje van mijn belevenissen als fiets van Wim. Het begon alweer veel te vroeg vanmorgen. Om kwart over 7 zat die zware poemel al op mijn zadel. We reden een voor mij nog onbekende weg richting een school. Wim had het erover dat dit zijn stageschool is en dat we voortaan elke maandag, dinsdag en woensdag deze route moeten fietsen, heen en terug. Het valt behoorlijk mee hoor, want de weg is best goed, dus voor mij goed te doen. Maar wat doet die mafketel: plant ie mij gewoon ergens tegen een muurtje aan, vlak bij het lokaal waar hij moet zijn! Ongehoord! Normaal neemt hij mij overal mee naar toe, maar nu moet ik buiten blijven staan! Gelukkig stond ik uit de wind en heb ik veel kunnen horen en zien van wat Wim aan het doen was (er zitten namelijk veel doorkijk gaten in de muren van het lokaal waar hij moest zijn). Hij zat daar maar een beetje achterin de klas druk te schrijven en rond te kijken. Werkboeken van kinderen, het klassenboek met de namen en geboortedata, echt alles las hij door en schreef hij op of over. Twee keer kwam hij naar buiten toe en was ik dolblij! Eindelijk verlost van dat stomme slot! Dacht ik… Pas toen hij voor de derde keer naar buiten kwam verloste hij mij van dat groene onding. En weer sprong hij met z’n volle gewicht op mijn zadel om terug te rijden naar huis. Nadat Heleen even afgeslagen was om nog iets bij de Mall te halen, nam ik hem maar eens flink te grazen, ik was het zo zat! Terwijl Wim bij een klein supermarktje Noodles aan het halen was, heb ik ondertussen de snelbinders gesaboteerd, zodat deze tussen de ketting kwamen en de ketting eraf zou vliegen. Ik vond het een hele goede mop! Totdat Wim terug kwam en begon te trappen. De snelbinder deed precies wat ie moest doen en liep volledig vast waardoor de ketting eraf sprong en Wim midden op de weg stilstond! Maar wat deed dat zeer zeg! De snelbinder was helemaal om de achteras geslagen en was er met geen mogelijkheid af te krijgen. Ik liep al helemaal blauw aan, maar gelukkig was daar mijn redding! Wim had snel een schroevendraaier gekocht om mij te bevrijden en de ketting er weer op te leggen. Als dank hiervoor heb ik Wim maar weer naar huis gereden. Ook ’s middags heb ik nog erg mijn best gedaan. Wim moest namelijk bij de school Flora 1 zijn om daar te boekenbus te gaan zien. Hij had het erover dat hij hier één keer per week moet zijn om er iets te gaan doen, wat wist hij zelf ook nog niet. Keurig heeft hij mij daar tegen een paal gezet en nadat hij een uitleg had gehad van een grote, stevige, donkere mevrouw (ik denk de bazin van de Boekenbus) bevrijdde hij mij weer netjes van dat groene rotslot en heb ik hem weer naar huis gereden. Ik weet het, ik ben naar tegen Wim geweest. Maar Wim zorgt toch wel heel goed voor mij als ik dat nodig heb. Ik beloof dan ook bij deze plechtig dat ik Wim nooit meer zal plagen, zolang hij maar goed voor mij zorgt.