White Beach

Yesz! Eindelijk iets gevonden tegen die verschrikkelijk vervelende, uiterst irritante jeuk van die &*%$^#* muggen hierzo! En het werkt ook nog! Ik had het gisteravond al gekocht bij de apotheek in de mall (het is een zelfgemaakt goedje van de apotheek) maar het werkt wel!

Vanmorgen heb ik voor het eerst uitgeslapen! Ik was weliswaar om 8 uur al wakker, maar heb het toch gepresteerd om tot kwart over 9 te blijven liggen. Best knap in die warmte vind ik. Hup, ontbijtje achter de kiezen en samen met Heleen op de fiets naar de binnenstad om nogmaals opzoek te gaan naar zonnebrand met een hoge factor, een extra slot voor op de fiets van Marja, een klamboe en een hangmat. Maar een fiets zou geen fiets zijn als hij niet kapot kon. Ja hoor, daar stonden we weer langs de kant van de weg. Dit keer was het (gelukkig) niet mijn fiets, maar die van Heleen die dienst weigerde. Wat er aan de hand was: hij wilde niet meer vooruittrappen. We snapten er geen kokosnoot van en hebben besloten dat ik de binnenstad in ging en Heleen naar huis.

Aangekomen in de altijd gezellige en drukke binnenstad eerst een klamboe gekocht. Zonnebrand en plattegronden zijn nog steeds nergens verkrijgbaar helaas (dank trouwens voor de tip, wie de tipgever ook zijn moge, maar er is in heel Paramaribo geen plattegrond meer te vinden…). Dus ik ging op zoek naar iets waarvan ik nu al weet dat dit één van mijn beste aankopen ooit zou worden: de hangmat! In het walhalla van de hangmatten (de Jeruzalem Bazaar) heb ik een prachtige hangmat uitgezocht. Maarja, zo’n ding hangt zich niet uit zichzelf op en ook als ik het binnenland inga zitten er niet aan elke boom haken om je hangmat aan op te hangen, dus een beetje touw kon geen kwaad. Maar waar vind je dat? Bij de oerhollandse “De Vries” een beetje touw op de kop getikt, 2 haken en hup, weer op pad. Langs de fietsenmaker om nog een extra slot te halen. Waar er gisteren nog minstens 10 op voorraad waren, waren ze vandaag allemaal uitverkocht (ook hier weer: eind van de week krijgen we weer nieuwe (het is vrijdag, dus eind van de week dacht ik, maar goed)). Dus maar weer op naar huis, want de zon begon ook weer lekker fel te branden op mijn toch al rode kreeften huidje.

Thuisgekomen alles aan de kant gelegd en me gefocust op maar één ding: de hangmat! Netjes opgehangen en wel heb ik hier vervolgens heeeeeeerlijk liggen genieten van het Surinaamse weer, onze tuin en een goed boek. En ik kan je verzekeren: het is de beste aankoop ooit! Ik ga denk ik het werkwoord “hangmatteren” maar van Nanda en Sanne overnemen, want ik ga heel wat uurtjes doorbrengen in mijn mooie aanwinst!

26 januari 2008

Voor de tweede keer al deze week gewekt door een wekker. Ongehoord gewoon! Maarja, je moet er wat voor over hebben, want vandaag staat het mooie White Beach op het programma. Voor diegenen die niet weten wat White Beach is: een aangelegd strand aan de Suriname rivier, met de bus ongeveer 45 minuten rijden vanuit de stichting in Paramaribo. Hup, snel de tas in gepakt want de taxi stond al te wachten. Maar ik heb het al eerder gezegd: Wim van der Veen zou Wim van der Veen niet zijn als hij weer eens wat zou vergeten. Wat neem je mee als je gaat zwemmen? Een zwembroek? En wat om je af te drogen? Een handdoek! Nou, dat eerste, die zwembroek, had ik al om m’n heupen hangen, maar die tweede was ik natuurlijk weer vergeten… Dus maar weer op een even geleende fiets terug naar huis. Kom ik terug, is het busje er nog niet eens! Voor niets zo hard gefietst in die hitte.

Afijn, een paar minuten later was het busje er wel en waren we met z’n allen in het kleine busje gepropt op weg naar White beach! Een ritje van ongeveer 45 minuten, over de highway vanuit Paramaribo. Ik dacht dat ons kleine autootje thuis een herrie maakte als je harder dan 100 ging, maar ons autootje valt in het niet bij dit busje. En dan komt het niet door de snelheid. We weten allemaal hoe een snelweg in Nederland rijdt en eruit ziet. Ik kan je één ding verzekeren: dit rijdt niet en ziet er ook helemaaaaal niet uit. Je kent vast wel dat spelletje “hobbeldebobbel, gat in de weg” wat je met een klein kind op je schoot speelt. Dit was voor het eerst in m’n korte leven dat ik dit spelletje in het echt mee heb gemaakt. Maar dan precies andersom. “Gatindeweg, gatindeweg, hobbeldebobbel!” Als je langs de kant van de highway een zaakje zou beginnen in schokdempers zou je slapend rijk worden. Hoe kan ik het nog anders zeggen: beter een gat in de weg, dan een weg in je gat (ook van dit spreekwoord ben ik inmiddels bekeerd). Onvoorstelbaar wat een rit!

Maar met veel pijn en een houten kont toch aangekomen bij White Beach. En dan vergeet je de pijn en je houten kont ook meteen weer, want het is echt heerlijk om te zien! Een wit strand, leuke Hawaiaanse hutjes en een net geen blauwe rivier (vol piranha’s en andere beesten). We hebben hier heerlijk van de rust genoten, erg druk was het niet, en lekker gebraden in de zon(de Surinamers die mee waren verklaarden ons bakra’s voor gek).

De terugweg verliep net zo als de heenweg. Maar ik hield me nu niet zo bezig met het rijden, maar met de omgeving. En dan krijg je een heel dubbel gevoel: aan de ene kant heb je de prachtige natuur, onvoorstelbaar mooi om te zien. Maar dan wordt de prachtige natuur bruut onderbroken door een stelletje bij elkaar gepakte golfplaten en houten planken wat een huisje moet voorstellen. Het is gewoon haast niet voor te stellen dat daar mensen in kunnen leven. En dan besef je toch plotseling hoe goed wij nuchtere en zuinige Nederlanders het hebben. De mensen hebben vaak geen fatsoenlijk drinkwater, de vader van het gezin is werkloos en staart de hele dag voor zijn “huisje” een beetje voor zich uit en de kinderen spelen met een oude, kapotte voetbal (als ze mazzel hebben, anders is het een roestig blikje) om zo de tijd maar te doden…

En dan rijden we weer de grote stad in, waar het leven vaak ook niet al te best is, maar toch beter dan op het land verder van de stad.

We zijn al een beetje aan de late kant, want vandaag zouden onze laatste twee huisgenotes aankomen. We werden netjes door de taxi voor ons huis afgezet, maar ze zaten al bijna een uur op ons te wachten (schaam, schaam…). ’s Avonds nog even gezellig gekletst met onze nieuwe huisgenotes (3e jaars Pabo studentes van Windesheim) en daarna weer naar bedje toe…