Waar zijn we?

Een nieuwe dag, een nieuwe kans! Heerlijk om lekker ’s morgens wakker te worden, even buiten te kunnen zitten in het zonnetje, broodje smeren, glaasje melk erbij, heerlijk met de blote voetjes op een krukje, achterover hangen en genieten van het leven. Worden jullie al jaloers? Ik zou zeggen: kom hierheen, want zo begint tot nu toe elke dag bij mij! Vanmorgen was het des te gezelliger, ook Heleen was al wakker. Samen hebben we ons leven gewaagd op één fiets en zijn eerst maar even de nodige spullen voor Heleen gaan regelen. Ook gelijk even ons visum verlengd, ook erg handig als je langer wilt blijven dan 30 dagen.

Omdat er nergens kaarten te koop zijn met de hele plattegrond van Paramaribo, hebben we van alleen het centrum een klein kaartje gekocht. Met dat kaartje in de hand zijn we op de fiets gesprongen en richting centrum gaan rijden. Nou, ik wist dat fietsen erg was, maar fietsen met een vrouw achterop is nog erger! Niet vanwege een beetje extra gewicht, maar wat een gezeur met die mannen hier zeg! De één fluit of toetert niet harder dan de ander en zodra je een groepje mannen tegenkomt dat eenzaam voor zich uit zit te staren begint de pret echt. “Hé schatje” “Hé poppetje, de zon is fel!” “Hé schatje, hoe gaat het met jou?” (Spreek het uit op de Surinaamse manier, met zo’n wwwww, wwweetjewwwwel?) Dat zijn van die momenten dat je blij bent dat je een man bent, maar aan de andere kant plaatsvervangende schaamte hebt voor al die mannen die niet beter weten.

Maargoed, wij hebben bananen in onze oren gestopt en zijn stug door gefietst. In het centrum hebben we de fiets aan de hand gepakt en zijn we richting een klein straatje gelopen waar het nogal druk leek en we toevallig drie blanke mensen uit zagen lopen. Het bleek een markt te zijn. En wat voor één! Overal kleine houten kistjes of kapotte kraampjes waar mannen en vrouwen hun kleine voorraadje etenswaren, groenten, vis of zelfs hele levende kippen proberen te verkopen. Iedereen staart je aan met grote ogen en wil geld van je hebben. Vandaar dat ik ook maar geen foto’s heb gemaakt, want ik was mijn eigen leven niet eens zeker, laat staan dat van mijn camera! Desondanks zijn we zonder geld te verliezen door de markt heen gelopen en verder gefietst naar de historische binnenstad. Echt prachtig om te zien! Overal zie je dat het een stukje Nederland is geweest door de grote koloniale huizen die er staan (de één is trouwens nog slechter onderhouden dan de ander, maar dat terzijde). De houten kathedraal staat nog steeds in de steigers helaas. Ik ben ook bang dat die niet afkomt voordat ik hier weer weg ben. Na hier wat rondgebanjerd te hebben zijn we weer op de fiets gesprongen en kwamen we prompt uit bij het presidentieel paleis, met daarachter de prachtige palmentuin. En het werd nog mooier: keken we de andere kant op, dan zagen we de mooie Suriname rivier liggen. Maaaaar, niet voordat we bij dé Hollandse tent van Paramaribo, ’t Vat, wat hebben gedronken en gegeten. Nadat we ook hier weer de typische toerist met fototoestel en dat soort paparazzi praktijken hebben uitgevoerd weer op de fiets terug naar ons nederige onderkomen alwaar wij hebben genoten van een lekker koud glas limonade. ’s Avonds lekker gegeten bij Hellen, een meid die naast Marja (je weet wel, die huisgenoot van mij) zat in het vliegtuig. Zij had ook een huisgenoot waarvan wij nog wat tips voor trips hebben gekregen. Ik ben er nu ook eindelijk achter waar je hangmatten kunt kopen, iets wat ik morgen dan ook gelijk ga doen!

Over morgen gesproken: we gaan morgen voor het eerst langs bij de stichting. Om 8 uur ’s morgens worden we verwacht. Ik ben heel benieuwd wat ik er aan ga treffen...

24 januari:

Vanmorgen zijn we naar de stichting geweest! En wat zo mooi begon vanmorgen (lekker zonnetje, zacht windje, heerlijk weer en al dat moois) werd abrupt tot een eind gebracht door een lekke band! Heleen en Marja fietsten samen verder en ik stond daar in the middle of Paramaribo met een fiets en een lekke band. Dus wat doe je als je een lekke band hebt? Juist! Naar de fietsenmaker op hem te laten repareren of naar de winkel om spullen te halen om de band zelf te laten plakken of in het ergste geval naar de winkel om een nieuwe binnenband te halen en de binnenband te gaan vervangen! Maar om de een of andere duistere reden is er in deze grote stad geen fatsoenlije fietsenmaker te vinden! Ik heb bijna een uur met de fiets gelopen (ben ondertussen langs de benzine pomp geweest, daar bleek dat ie echt kapot was. Vandaaruit naar een reperateur voor autobanden waar bleek dat er zoooo'n scheur in de band zat en vervolgens langs de chinees om een nieuwe binnenband en fietspomp te kopen, plakspullen kennen ze nog niet geloof ik). Nadat ik dus met een nieuwe binnenband en fietspomp bij de stichting aankwam (schaamrood op de kaken van de warmte, want ik had de opening gemist) heb ik kennis gemaakt met Manon, onze begeleidster en contactpersoon. Ze heeft ons een hoop verteld over het project, onze rol daarin en over de stad Paramaribo (wat wel en wat niet te doen). Na deze uitleg heeft ze een betrouwbare taxi gebeld en zijn we naar onze stageschool gereden. Veel heb ik nog niet gezien, want we hebben met de directeur is zijn kamertje gekletst en zijn daarna met de taxi weer vertrokken. Dat kamertje is trouwens ook een geval apart: ongeveer 12 m2, 1 bureau, een paar stoelen en op het bureau een stapel schrifjes en paperassen. Weer eens wat anders dan al die overbodige archiefkasten, financiele rapporten en dat soort bende, toch?

Nadat we weer terug waren heb ik mijn band gemaakt en zijn Heleen en ik op zoek gegaan naar Ali's Drugstore. Nee, geen coffeeshop, gewoon een drogisterij waar we wat zochten tegen de jeuk van de muggen en zonnebrand factor 3000 (gisteren namelijk redelijk verbrand, hoewel we ons prima hadden ingesmeerd). Maar ook dat was, net als de kaarten en zo allemaal uitverkocht. Maar wat gebeurt er? Wim heeft weer een lekke band! Nadat alle straten van Paramaribo zijn vervloekt toch maar een nieuwe binnenband gekocht en bij de stichting langs gegaan voor gereedschap en de band weer gewisseld (wederom een gat in de band). Vermoeid maar voldaan terug naar huis en heerlijk onder de koude douche gesprongen die nu al aardig begint te wennen. Tenminste, als je er een poosje onderstaat ben je door en is het zelfs erg lekker!

Vanavond even lekker rustig aan doen en morgen hoop ik dan eindelijk een hangmat te gaan kopen, een kaart aan te schaffen en iets te vinden tegen die verschrikkelijke jeuk van die *&%*%$^$# muggen hier!