Wim in de grote stad

De volgende morgen. Het is al licht! Iets wat er in Nederland rond deze tijd op duidt dat het toch minstens 9 uur in de morgen moet zijn. Hier is het kwart over 7. Slapen lukt al niet meer in die hitte, dus hup even snel onder de douche, boterhammetje eten en wat foto’s maken van de omgeving. En dan op avontuur!

Aangezien ik nog geen vervoer heb en ik nog geen idee heb welke taxi’s er betrouwbaar zijn besluit ik het op een lopen te zetten. Schoenen aan, petje op, zonnebril in de tas en gaan met die banaan. Maar Wim van der Veen zou Wim van der Veen niet zijn als hij weer eens wat zou vergeten, een portemonnee of zo… 10 minuten later nogmaals met goede moed op pad. Helaas heb ik nog geen kaart van de stad. En aangezien ik zo vergeetachtig ben besluit ik maar 1 rechte weg te kiezen. Geweldig om te zien hoe het er hier op straat aan toe gaat. Net nadat ik bij mijn huisje wegloop staat er al een file. Wat blijkt: er zijn 2 buschauffeurs vrolijk midden op de straat aan het bijkletsen door het raampje van hun bus. Een hoop getoeter en geschreeuw later rijden de mannen verder en de hele stoet met auto’s volgt.

Nog steeds liep ik met alleen maar euries op zak rond dus een pinautomaat zou wel handig zijn. Na zo’n 20 minuten lopen was ik nog niks tegengekomen en dus besloot ik bij een kleine mall maar eens te gaan vragen. 100 meter verderop was er een grote mall, de Hermitage Mall, waar een pinautomaat zou zitten. Gelijk heb ik hier maar even een simkaart gekocht. Plattegronden van de stad schijnen nergens meer verkrijgbaar te zijn helaas, dus ik besluit na nog wat rond te hebben gebanjerd maar weer terug te gaan naar huis. Anders was ik geheid de weg kwijt geraakt…
Onderweg nog even langs de supermarkt. Verbazingwekkend hoeveel Nederlandse producten er te koop zijn. Doperwten met worteltjes staan tussen de bruine bonen en de snijbonen. Alleen verse groenten en vlees zijn nergens te vinden.

Thuis gelijk maar weer aan de slag. We hebben namelijk wel een wasmachine, maar als dat ding niet minstens uit de middeleeuwen komt weet ik het ook niet meer. Onderin zit een klein draaimechanisme, de centrifuge zit apart en je moet er met de hand water in doen. Hij doet het hooguit 15 minuten en dan moeten de kleren schoon zijn. Maar het werkt!
Om half 3 komt Marja weer thuis na haar eerste dag op de stichting. Onder het genot van veel drinken even vragen hoe het allemaal gegaan is. Rond half 5 komt Helen, een meid die naast Marja zat in het vliegtuig. En met z’n drieën begonnen we aan het volgende grote avontuur: koken! We hebben dan wel een normaal gasstel, maar daar moet wel eten op gekookt worden. Rijst, met doperwten, worteltjes en tomatensaus. (Ik weet het, wat de boer niet kent, dat eet ie niet) Vooral dat laatste, de tomatensaus is een aanrader. Zeker als je met een oude blikopener probeert het ding open te breken. Ik maar proberen en proberen, totdat het lukte. En Marja, die 1,5 meter verderop stond te koken was daar getuige van. Ze zat onder de rode spetters en zag eruit of ze net een brute moord had gepleegd en het bloed nog aan haar kleren zat (ik had ook een klein spettertje op m’n hand). De foto hiervan volgt hoop ik nog.
Afgezien van dat smaakte het eten best lekker en onder het genot van een lekker Surinaams biertje, Parbo bier (ik weet wat jullie denken: haal de r er tussenuit en je hebt Pabo bier) hebben we nog lekker gezellig gekletst.
Maar toen was er ook uitstekend nieuws! 2 Studentes verpleegkunde zouden over 2 dagen naar huis gaan en wilden hun fietsen graag verkopen. Ze hadden ze zelf nieuw gekocht en aangezien Marja en ik de taxi en onze schoenen nu al beu waren besloten we ze over te kopen. Dus Paramaribo pas maar op! Wim is nu een stuk mobieler!

Maar mobiel is niet altijd veilig! Goeiedag zeg! Je moet echt een stalen huid en heel wat lef hebben om op de fiets door Paramaribo te crossen. Dinsdag de 22e, een dag nadat ik een fiets had geregeld ben ik ’s ochtends op het volgende avontuur gegaan: op de fiets naar de Sophie Redmondstraat, hartje Paramaribo. Het begint als op het moment dat ik vanuit onze oprijlaan de weg op duik. Auto’s scheuren je aan alle kanten voorbij behalve de goeie, getoeter overal en er is geen één automobilist die ook maar een klein beetje rekening houdt met een kleine lieve schattige blanke jongen die voor het eerst in z’n leven door Paramaribo fietst. Had ik trouwens al gezegd dat alles hier links rijdt? Nog zoiets! Alles van links heeft dus ook voorrang op het moment dat je op een gelijkwaardig kruispunt oversteekt. Maar volgens mij heeft iedereen hier z’n rijbewijs gekocht, gevonden of gestolen, want niemand houdt zich aan die verkeersregels. De keren dat ik bijna van de sokken gereden ben zijn na 1 dag al niet meer op m’n vingers en tenen te tellen. De gewone auto’s gaan nog een beetje aan de kant, de grotere pick-up trucks komen al wat dichterbij, maar de bussen en vrachtwagens hebben zo’n grote dode hoek dat ze mij volgens mij niet eens zien als ik midden op de weg voor ze ga fietsen met een fel oranje reflecterend hesje aan en een blauw zwaailicht op een markeerstift gele helm!

Maar jullie zien het: dit stukje kun je nog lezen, dus ik leef nog! Ik ben dus met de fiets even het centrum in gefietst, heb op een klein leuk marktje wat verse groenten gekocht en aangezien ik nog steeds geen kaart heb en dus geen flauw benul heb van waar ik ben zodra ik ook maar één zijstraat in fiets ben ik dezelfde (bijna) rechte weg weer naar huis gefietst (stiekem hoopte ik dat er dit keer wel rekening gehouden zou worden met die lieve kleine bakra). Onderweg de Surinaamse Albert Heijn tegen gekomen, de Choi, waar ik nog wat dingen heb gekocht en toen verder naar huis.

Ondertussen begon de lucht langzaam een beetje te betrekken en de wind wakkerde wat aan… De eerste regendruppel stak mooi af op het droge grijze asfalt. Maar al gauw was de eerste druppel niet meer de enige en waren er zo’n 3.937.026.418.627.170 regendruppels die allemaal hetzelfde wilden: Wim’s kleren zo veel mogelijk doorweken en ervoor zorgen dat Wim toch nog een keertje een warme douche krijgt!!! De eerste tropische regenbui was een feit en na geschuild te hebben bij een klein barretje dat (hoe kan het ook anders) Oom Wim’s heet kwam ik toch bijna droog thuis.

’s Avonds weer lekker geïmproviseerd met het eten en rond de klok van kwart over 8 stond Heleen met een grote koffer voor aan de weg. Ik was niet meer de enige PA(r)BO-student in het huis. Na even wat bijgekletst te hebben en nog even kort de kaart van Marja te hebben bekeken duiken we alledrie ons bed in. Morgen hebben we weer een dag vol grote avonturen voor de boeg…