Groen, warm en chaos!

Live vanuit Suriname! Jazeker, ik ben er! Veilig aangekomen, een goede reis gehad (een klein beetje turbulentie, maar dat stelde niks voor) en ik heb m’n stekkie hier gevonden. Een behoorlijk huisje met 5 slaapkamers, 3 douches, 2 toiletten, een keuken, een grote woonkamer en een leuk terras. En alle kamers zijn voorzien van zo’n grote propeller aan het plafond, in de woonkamer zelfs 2! Maar alle goede dingen zijn ergens begonnen, zo ook deze dag.

Schiphol Airport, 6:50. Inchecken met 4 kilo overgewicht (oeps, ik lijk wel een vrouw, no offense). En dan afscheid nemen en door de douane. Dat ging nog allemaal lekker vlot en nam niet veel tijd in beslag (hoewel afscheid nemen nog best lastig is). Maar ja, dan moet er voordat je het vliegtuig ingaat ook worden gecontroleerd of je geen wapens en dat soort dingen mee hebt. Riem af, horloge af, bril af, laptop uit de tas en dan weer inpakken, kortom: een grote gezelligheid van halfnaakte mensen met de broek halverwege de enkels omdat ze allemaal zonder riem lopen. En dan is het maar weer wachten. Want ja, alles gaat nu al op z’n Surinaams. Iets voor half 10 mag ik dan eindelijk het vliegtuig in: op een stoeltje bij het raam, net iets achter de rechter vleugel. Het vliegtuig zit gelukkig niet zo vol dus kan ik m’n benen goed kwijt. Plekje veroverd, maar ook hier begint het alweer goed (lees rampzalig). Voor mij zitten een vader, moeder en een zoontje van de leeftijd poep in de broek en speen in de mond. Heb ik weer! Geen oog dicht kunnen doen, constant zo’n gezellig jochie over de leuning heen en moeder maar roepen: zitten blijven jij, luisteren, bla die bla die bla. Owja, had ik al gezegd dat alles op z’n Surinaams ging? Het wordt 10 uur (eigenlijke vertrektijd) het wordt kwart over 10 (piloot roept om dat er een kleine vertraging is van ongeveer 15 minuten) het wordt half 11 (piloot en crew laten al minder van zich zien of horen) en nadat ook de laatste passagier om kwart voor 11 is ingestapt kunnen we vertrekken.

Onderweg viel het me allemaal reuze mee. Geen last van m’n oren, geen stanklucht vanwege poep in de broek op het stoeltje voor me en het beste jochie met z’n speen nog in de mond gaf het na een kwartiertje toch maar op om mij te gaan zitten plagen. Een eerste lekkere Surinaamse magnetronmaaltijd wordt verorberd (eten en drinken onderweg was echt prima geregeld!) en de ogen gaan even dicht. Echt makkelijk slapen is het niet, want het lijkt wel alsof iedereen mekaar kent in het vliegtuig en er wordt dan ook vrolijk gekletst, geroepen en aangezien je boven het lawaai van de motoren uit moet komen ging dit niet op z’n zachtst. Maar goed, 2 filmpjes, 40 bladzijden van een boek, een zakje skittles, wat turbulentie en een leuk gesprek over mijn stage later, land ik dan eindelijk op Johan Adolf Pengel, International Airport of the Republic Suriname.

De deur gaat open en dan komt je toch een lucht tegemoet! Sommige mensen waren het vliegtuig nog niet uit of ze hadden al klotsende oksels. Hup, trappetje af, over het snikhete asfalt van de landingsbaan, naar de douane om de immigratieformulieren in te vullen ( in het vliegtuig waren die op, dus die moesten ter plekke ingevuld worden). Maar invullen gaat niet zonder pen. Dus hup, ik ergens een pen lenen, vraagt de beste man (50 +) of ik hem wil helpen met invullen. Ik ben ook de beroerdste niet dus dat doen we even. Binnen de kortste keren staan er 3 mannen om me heen met de vraag of ik ze wil helpen, ze kunnen niet zo goed lezen en schrijven. Afijn, een poosje later heb ook ik m’n formulier ingevuld en sluit in netjes achteraan in de rij. Langs de douane, koffer ophalen (duurt ook weer een eeuwigheid en iedereen staat te dringen om 1 afhaalband) en naar de taxi. Mensen worden achter de dranghekken gehouden (of waren dat de hekken omdat ze aan het verbouwen zijn?) en ik zie een man met een bordje waar mijn naam op staat. Iedereen vraagt of je een taxi nodig hebt en iedereen wil je helpen sjouwen voor natuurlijk wat geld. Eindelijk vertrekt het busje (heerlijk, met airco) richting Paramaribo. Onderweg worden er nog auto’s langs de kant gezet door de politie voor een controle, maar wij mogen gelukkig doorrijden. Achterin zitten al 2 Surinaamse mannen hard te vloeken op de politie: Ze zijn toch niet goed wijs dat ze gaan controleren op een dag waar wel 2 vluchten landen! (maar dan wat minder netjes). Ter informatie: er is maar 1 weg naar Paramaribo en dat is een weg waar je haast niet kunt inhalen omdat er zoveel tegenliggers zijn.

Ik word door de chauffeur netjes voor mijn huisje afgezet en gelukkig staat iemand mij al op te wachten. Marja is gisteren aangekomen en doet hier 4 maanden vrijwilligerswerk voor de stichting. Eerst maar eens even de koffer uitpakken op mijn kamer (ik mag één van de 4 overige kamers kiezen). Marja gaat er ondertussen even vandoor en spring snel onder de douche. Maar wat schetst mijn verbazing: ik moet 5 maanden met koud water douchen! Heerlijk!!! Lekker na zo’n warme dag even afkoelen onder de douche. Dacht ik… Nou dat valt nog vies tegen! Het water is ook echt ijskoud en na die tijd heb je het nog net zo warm als daarvoor. Nadat ik weer op m’n kamer kom om m’n kleren te pakken zie ik gelijk dat ik al twee gezellige kamergenoten heb. 2 kleine kikkertjes zitten op de witte muur. En probeer die maar eens te vangen! Na een hoop gedoe is de één vanzelf naar buiten gegaan en kon ik de ander nergens meer vinden. Even lekker buiten gezeten met een boek, een flesje water en wat snoepjes om te wachten totdat het wat af zou koelen. Ik heb om 10 uur de hoop opgegeven en ben maar naar bed gegaan. Nouja, bed… Een schuimrubberen matrasje van nog geen 10 centimeter dik waardoor je elke lat van de bodem voelt. Langzaam vallen de oogjes dicht en val ik in slaap.

Bigi Brasa, Wim