Douchen in de jungle

Heeeeeerlijk is dat toch: 32 graden, mooi zonnetje en VAKANTIE!!! O ja, even vergeten... In Nederland heb je tegenwoordig een witte pasen, dus ik mag niet al te veel uitwijden over het prachtige, heerlijke, schitterende en mooie weer hier... Zal ik dan maar gewoon verslag doen van de dingen die we in de vakantie en daarvoor nog gedaan hebben?

Dinsdag 18 maart is het oudermorgen: de papa's of mama's van de leerlingen moeten op school komen om de vorderingen van de leerlingen te bespreken. Ik heb bij een aantal gesprekken gezeten en leuk is dan om te zien hoe dat gaat: de ouders hebben, naar mijn mening, ontzettend veel respect voor de leerkracht: alles wat hij of zij zegt is de waarheid en ze geloven alles! Maar het nadeel is dat veel ouders niet zo goed Nederlands kunnen praten... Veel van de gesprekken kan ik dan ook maar half of niet volgen, erg jammer.

En dan is het rapporten-woensdag! De leerlingen komen zenuwachting op school en na een praatje van de juf en de directeur nemen ze hun rapport in ontvangst. Leuk om te zien: of er nu geen een of 5 onvoldoendes opstaan, iedereen laat zijn of haar rapport aan elkaar zien! En aan elkaar betekent ook aan mij! De leerlingen zijn trots op hun cijfers, maar ze beseffen (niet allemaal, maar een deel wel) dat er toch nog wel wat werk aan de winkel is. Als de rapporten uitgewisseld zijn vragen de leerlingen de juf en mij weer de oren van het hoofd: mogen we nog zingen??? Dus hup, maar weer voor de klas en lekker zingen met de kids.
Om half 10 komen mijn moeder en tante aangefietst, toch nog even kijken zo vlak voor de vakantie, hoe het bij Wim op stage is. En 1 blanke is de klas is al interessant, laat staan 3 bakra's!

Na iedereen een subh holi, een zalig pasen en een fijne vakantie te hebben gewenst is het dan eindelijk rust en genieten...

Maar niet alleen maar rust. Wel op zaterdag, want dan chillen we lekker op White Beach, maar op zondag vertrekken we richting Brownsberg, samen met Dion, onze gids. Even korte info over Dion: Hij heeft 24 jaar lang vogels gevangen voor de export en is sinds 4 maanden gids. Hij heeft een soort ADHD-achtige aandoening, zit nooit stil, durft van alles en heeft veel praatjes.

Als we op zondagmorgen vertrekken schijten sommigen onder ons al 7 kleuren. "Moeten we straks weer in dat ene busje waar we laatst ook mee terug gekomen uit Nickerie? Want daar ga ik die berg niet mee op hoor!" Maar geen nood: we zitten bij Ricardo (alias Anton) in de bus. Hij rijdt netjes en rustig. Dus: op naar de rode weg! Alles verloopt voorspoedig (onderweg een plaspauze in de middle of nowhere) en na ongeveer 2 uurtjes rijden komen we aan bij de voet van Brownsberg. De 7 kleuren zijn ondertussen veranders in een dikke kleurenbrei: we moeten naar boven! Beheerst stuurt Anton (alias Ricardo) de bus naar boven. Na nog eens 45 minuten, een enkel glibberpartijtje en weer 7 kleuren, komen we dan boven op de berg aan. Daar aangekomen vertelt Ricardo doodleuk dat het ook zijn eerste keer is dat hij de berg is opgereden. De mensen die nog overeind staan (de rest viel zowat flauw toen ze dit hoorden) hangen hun hangmat op en na even wat te hebben gegeten vertrekken we voor een wandeling. Prachtige uitzichten, rare dieren (dieren die ze hier konijnen noemen, maar er in de verste verte niet op lijken) en nog veel meer moois!

Dan begint het survivalen weer: op een geimproviseerde barbakot worden heerlijke kippetjes geroosterd die na 1,5 uur toch eindelijk gaar zijn en samen met de patat en een heerlijke salade geserveerd worden: smullen maar!
Een heerlijk kampvuurtje bij bijna volle maan, een lekker cola-whisky en we vallen in slaap in onze hangmatten...

De volgende dag worden we wakker in de mist. Vroeg zitten we al aan het ontbijt, want we hebben een stevige wandeling voor de boeg: we gaan de Ireneval en de Leoval bezoeken!
Dus hup, de schoenen aan, zwembroek in de tas en gaan met die banaan.
Klimmen, klauteren, dalen, stijgen... De gymzaal van de kleuters is er niets bij! Maar het is het waard, want na een wandeling door schitterend regenwoud komen we bij de Ireneval aan. Een prachtige waterval, van puur bronwater. En dat moet natuurlijk worden geproefd! Dus hup, de schoenen uit, t-shirt uit, broek opstropen en hup, water halen. Als het flesje vol is en ik doorweekt weer bij de groep kom krijgt Dion het ingenieuze idee om de waterval te beklimmen. We (niet iedereen, alleen Dion, Anton (alias Ricardo) Anke en ik) lopen voorzichtig langs het bordje "Verboden te klimmen" en we klauteren naar de bovenkant van de waterval. Beneden lijkt het niet zo hoog, maar als je boven staat is het toch best nog een end naar beneden. We lopen een stukje verder, genieten van de prachtige omgeving en het kletterende geluid van vallend water. Als we weer verder op pad gaan begint het te regenen... Zonde, want we willen ook nog graag langs de Leoval om daar even een duik te nemen! Maar om daar te komen, moeten we wel weer omhoog... En dat is nog niet zo gemakkelijk. Gepuf, gesteun en gekreun is door het hele regenwoud te horen, maar als we dan aankomen bij de Leoval gaat dit langzaam over in ge-oeoe en ge-aaaaah. Ondanks de regen besluiten Merle en ik er toch een gokje op te wagen en springen we onder de waterval. Het water snijdt zowat door je rug heen, maar ik kan toch zeggen: ik heb heeeerlijk onder de Leoval gestaan!

Op de terugweg begint er dan toch bij sommigen wat te dagen: het regent nog steeds en we moeten zo met de bus ook weer naar beneden... Zou dat wel goed gaan??? Wees gerust: Ricardo wil ook graag heel beneden komen samen met z'n busje en het is voor hem ook de eerste keer dat hij afdaalt van de berg, dus het zal vast goedkomen...

Het is weer een dolle boel met die 7 kleuren die gescheten worden, maar na een leuke rit (verschillende keren glijden we toch een beetje weg) komen we weer veilig beneden. Dion, die het andere busje bestuurt vraagt waar we blijven: hij dacht dat we in het ravijn gestort waren, want hij stond al minstens 10 minuten te wachten beneden.
De terugreis verloopt net zo soepel als de heenreis en aangekomen in Paramaribo is het dan tijd voor een laatste Surinaamse maaltijd met mams en tante. Want morgen gaan ze alweer naar huis...

Dus na nog een maal lekker warm gedoucht te hebben rijd ik naar huis om daar lekker uit te rusten.

Dinsdag vertrekt het busje rond 3 uur richting vliegveld. De moeder van Merle en Gre, een vriendin van haar moeder, vertrekken ook weer naar den lage landen, dus met z'n tweeen zwaaien we onze familie uit. Even tot mams en tante: Ik vond het onzettend leuk dat jullie hier waren! Ik heb erg genoten van de trips, de gezelligheid en de warme douche in het hotel! Onwijs bedankt!

Maar nu is het voor mij weer bijna feest: ik vertrek vanavond om 5 over 8 Surinaamse tijd naar Sint Eustatius! Ik ga daar mijn lieve vriendinnetje opzoeken, die ik al veel te lang moet missen! Ik heb er onwijs veel zin in! Over 15 minuten staat de taxi bij mij thuis, dus ik moet nu even afronden en snel op 'ok' klikken. Het volgende berichtje van mij komt vanuit St. Eustatius! Maar eerst nog naar Curacao vliegen, daar overnachten, dan naar St. Maarten om daar het vliegtuig naar St. Eustatius te pakken... Je moet er wel wat voor over hebben natuurlijk...